20. ปัญญาป่าวร้องอยู่บนท้องถนนเปล่งเสียงในที่ชุมชน
21. นางร้องเรียกอยู่บนยอดกำแพงนางร้องบอกที่ประตูเมืองว่า
22. “พวกอ่อนต่อโลกเอ๋ย เจ้าจะรักความโง่ไปนานแค่ไหน?คนมักเยาะเย้ยจะหลงใหลการเยาะเย้ยไปนานเพียงไร?คนโง่จะชังความรู้ไปนานสักเท่าใด?
23. จงกลับตัวกลับใจมาฟังคำเตือนของเรา!เราจะเทความคิดจิตใจของเราแก่เจ้าและจะให้เจ้าเข้าใจคำสั่งสอนของเรา
24. แต่เนื่องจากเจ้าปฏิเสธเมื่อเราร้องเรียกไม่มีใครใส่ใจเมื่อเรากวักมือ
25. เพราะเจ้าไม่แยแสคำแนะนำทั้งสิ้นของเราไม่ยอมรับคำตักเตือนจากเรา
26. ดังนั้นเราก็จะหัวเราะเยาะเจ้าเมื่อภัยพิบัติโจมตีเจ้าเราจะเยาะเย้ยเจ้าเมื่อความหายนะมาถึงเจ้า
27. เมื่อความหายนะมาถึงเจ้าดั่งพายุเมื่อความพินาศถาโถมเข้ามาดั่งพายุหมุนเมื่อความเดือดร้อนลำเค็ญท่วมท้นเจ้า