ปัญ‌ญา‌จารย์ 9:2-4 ฉบับ1971 (TH1971)

2. เคราะห์​อัน​เดียว​กัน​ตก​แก่​คน​ทั้ง‍ปวง​เหมือน​กัน​หมด คือ​ตก​แก่​คน​ชอบ‍ธรรม​และ​คน​อธรรม ตก​แก่​คน​ดี ตก​แก่​คน​สะอาด​และ​คน​ที่​มี​มล‌ทิน ตก​แก่​ผู้​ที่​ถวาย​สัตว‌บูชา และ​แก่​ผู้​ที่​ไม่​ถวาย​สัตว‌บูชา ตก​แก่​คน​ดี​อย่าง‍ไร ก็​ตก​แก่​คน​บาป​อย่าง​นั้น ตก​แก่​คน​สา‌บาน​อย่าง‍ไร ก็​ตก​แก่​คน​ไม่​กล้า​สา‌บาน​อย่าง‍นั้น

3. นี่‍แหละ​เป็น​สิ่ง​สา‌มานย์ ที่​มี​อยู่​ใน​บรร‌ดา​การ​ที่​บัง‍เกิด​ขึ้น​ภาย‍ใต้​ดวง​อา‌ทิตย์ คือ​ว่า​มี​เคราะห์​อัน​เดียว​กัน​ที่​ตก​แก่​คน​ทั้ง‍ปวง เออ จิต‍ใจ​ของ​มนุษย์​ก็​เต็ม​ไป​ด้วย​ความ​ชั่ว​และ​ความ​บ้า‍บอ​อยู่ ใน​ใจ​ของ​เขา​เมื่อ​มี​ชีวิต​และ​ต่อ​จาก​นั้น เขา​ก็​ไป​อยู่​กับ​คน​ตาย

4. ส่วน​คน​ใด​ที่​มั่ว‍สุม​อยู่​กับ​คน​ที่​มี​ชีวิต คน​นั้น​ก็​มี​ความ​หวัง‍ใจ​ได้ ด้วย​ว่า​สุนัข​ที่​เป็น​ก็​ยัง​ดี​กว่า​สิงห์​ที่​ตาย​แล้ว

ปัญ‌ญา‌จารย์ 9