16. Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.
17. Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.
18. Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.
19. Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.
20. Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.
21. Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.
22. Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.
23. Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.