37. Dei vart forfærde og redde, for dei trudde det var ei ånd dei såg.
38. Men han sa til dei: «Kvifor er de så urolege, og kvifor vaknar tvilen i hjarta dykkar?
39. Sjå hendene og føtene mine. Det er eg. Ta på meg og sjå! Ei ånd har ikkje kjøt og bein, som de ser at eg har.»
40. {{Så viste han dei hendene og føtene sine.}}
41. Då dei av rein glede enno ikkje kunne tru, men berre undra seg, sa han: «Har de noko å eta her?»
42. Dei gav han eit stykke steikt fisk,
43. og han tok det og åt medan dei såg på.
44. Så sa han til dei: «Dette var det eg tala til dykk om medan eg endå var saman med dykk, at det måtte oppfyllast, alt det som står skrive om meg i Moselova, hos profetane og i Salmane.»
45. Så opna han forstanden deira så dei kunne skjøna skriftene,