17. Kolmørkret er for dei ¬som ein morgon,dei kjenner alt ¬som skræmer i mørkret.
18. Men brått vert dei borte ¬som på vatnet.Forbanna er deira lut i landet,ingen tek vegen til vingardane.
19. Turk og hete tek snøvatnet bort,dødsriket sluker ¬den som syndar.
20. Mor hans gløymer han,makken godtgjer seg med han,og ingen minnest han meir.Vondskapen knekkjest som ¬eit tre.
21. Han var hard med kvinner ¬som ikkje fekk born,og gjorde ikkje vel mot enkjer.
22. Men Gud riv bort sterke menn ¬med si kraft;når han reiser seg, ¬er ingen trygg for sitt liv.
23. Han gjer dei trygge ¬og gjev dei støtte,men augo hans ¬vaktar deira ferd.
24. Dei når høgt for ei tid, ¬men så er det slutt;dei bøyest ned og rykkjest opp ¬som alle andre,som mogne aks ¬vert dei avskorne.