1. Тогаш Софар Нааматецот проговори и рече:
2. „Мислите ме тераат да ти одговорам, и затоа во мене врие тоа возбудување,
3. додека ги слушам укорите што ме срамат, но мојот дух на разумот веќе ќе најде умен одговор.
4. Зар тебе не ти е познато од старо време, од кога е поставен човекот на земјата,
5. дека е кратковремена радоста на нечесниот, дека среќата на безбожникот поминува како миг?
6. Макар со растот да порасте и до небото, а неговата глава да допре до облаците,
7. тој исчезнува засекогаш како призрак. Кои го видоа велат: „Каде е сега тој?”