19. مصیبت و سرگردانی‌ام را به یاد آور،اَفسَنتین و زهر تلخ را!
20. جانم آنها را پیوسته به یاد می‌آوردو در درونم افسرده می‌شود.
21. لیکن به این می‌اندیشم،و از این رو امیدوار خواهم بود:
22. محبتهای خداوند هرگز پایان نمی‌پذیرد،زیرا که رحمتهای او بی‌زوال است؛
23. آنها هر بامداد تازه می‌شود؛وفاداری تو عظیم است.
24. جان من می‌گوید: «خداوند نصیب من است،پس بر او امید خواهم بست.»
25. خداوند برای منتظران خود نیکوست،و برای هر که او را بجوید.
26. نیکوست در خاموشی،نجات خداوند را انتظار کشیدن؛