1. «انسان که از زن زاده می‌شود،روزهایش اندک است و آکنده از مصیبت.
2. همچون گُلی می‌رویَد و می‌پَژمُرَد؛چون سایه می‌گریزد و نمی‌مانَد.
3. آیا بر چنین کسی چشمان خود را می‌گشایی،و مرا با خود به محاکمه درمی‌آوری؟
4. کیست که از چیز نجس، چیز طاهر بیرون آورَد؟هیچ‌کس!
5. روزهای انسان مقدّر است و شمارِ ماههایش نزد توست،از برایش حدّ گذاشته‌ای که از آن در نتواند گذشت؛