8. وای بر شما که خانه بر خانهو مزرعه بر مزرعه می‌افزایید،تا آنگاه که مکانی باقی نمانَدو شما تنها صاحبانِ زمین در میان آن باشید!
9. خداوندِ لشکرها در گوش من گفت:«براستی که خانههای بسیار منهدم خواهد شد؛خانههای بزرگ و مجلل، خالی از سَکَنِه خواهد گشت.
10. از ده جریب تاکستان، تنها یک بَت شراب حاصل خواهد شد،و از یک حومِر تخم، تنها یک ایفَه غَله.»
11. وای بر آنان که سحرگاهان برمی‌خیزندتا در پی مُسکِرات روند،و شب تا دیرگاه بیدار می‌مانندتا شرابْ ایشان را گرم کند!
12. در بزمهای ایشان بربط و چنگ است،و دف و نی و شراب؛اما به کارهای خداوند نظر نمی‌کنند،و عمل دستهای او را نمی‌بینند.
13. بنابراین، قوم من به سبب عدم معرفتبه اسارت خواهند رفت؛اشراف ایشان گرسنگی خواهند کشید،و عوام ایشان از تشنگی بی‌تاب خواهند شد.
14. از این رو هاویه گلوی خود را گشادتر کرده،و دهان خویش را بی‌اندازه گشوده است؛نجبای اورشلیم و عوام آن،عربده‌‌کشان و وجدکنندگان آن،بدان فرو خواهند رفت.
15. مردمان خم خواهند شد،و هر یک ذلیل خواهند گشت،و چشمان متکبران پست خواهد گردید.
16. اما خداوندِ لشکرها به انصافْ متعال خواهد بود،و خدای قدوس خویشتن را به عدالتْ قدوس خواهد نمود.
17. آنگاه گوسفندان خواهند چرید، چنانکه در چراگاه‌های خویش،و بره‌ها در میان ویرانه‌های دولتمندان خوراک خواهند خورد.
18. وای بر آنان که شرارت را به ریسمانهای دروغ،و گناه را گویی به طنابِ ارابه می‌کشند؛
19. که می‌گویند: «بگذارید خدا تعجیل کندو کار خویش بشتاباند تا آن را ببینیم!بگذارید مشورت قدوس اسرائیل نزدیک آید؛بگذارید بیاید تا آن را بدانیم!»
20. وای بر کسانی که بدی را نیکیو نیکی را بدی می‌خوانند؛وای بر آنان که ظلمت را در جای نورو نور را در جای ظلمت می‌نشانند؛وای بر آنان که تلخی را در جای شیرینیو شیرینی را در جای تلخی می‌نهند!
21. وای بر کسانی که در چشم خود حکیمندو در نظر خویش، خردمند!
22. وای بر آنان که پهلوانند، اما در شراب‌خواری!و قهرمانند، اما در آمیختن مُسکِرات!
23. که مجرمان را به رشوه تبرئه می‌کنندو حق بی‌گناهان را از آنان دریغ می‌دارند.
24. از این رو همان‌گونه که زبانه‌های آتش کاه را فرو می‌بلعدو علفِ خشک در شعله محو می‌شود،به همین‌سان ریشۀ ایشان خواهد گندید،و شکوفۀ ایشان چون دوده بالا خواهد رفت،زیرا شریعت خداوندِ لشکرها را نپذیرفتندو کلام قدوس اسرائیل را خوار شمردند.
25. بنابراین، خشم خداوند بر قوم خویش افروخته می‌شودو دست خود را بر ایشان دراز کرده، مبتلایِشان می‌سازد.کوهها به لرزه درمی‌آیندو اجساد مردگان چون فضولات بر معابر می‌افتد.با این همه، خشم او فرو ننشسته،و دست او همچنان دراز است.
26. بیرقی برای قومهای دوردست بر پا خواهد داشت،و برای آمدنشان از کرانهای زمین صَفیر خواهد زد؛و هان، ایشان به‌شتاب و به‌سرعت خواهند آمد.