6. آوارگان را سر و سامان می‌دهدو اسیران را با شادمانی آزاد می‌کند.امّا گردنکشان را آوارهٔ بیابان می‌سازد.
7. ای خدا، هنگامی‌که قوم خود رادر بیابان هدایت می‌کردی،
8. زمین لرزید، از آسمان باران باریدو کوه سینا از هیبت حضور تو ای خدای اسرائیل،به لرزه درآمد.
9. ای خدا، تو باران فراوان بر زمین فرستادیتا آن را شاداب و سرسبز گرداند،
10. قوم تو در آن ساکن گردید و ای خدا،تو از رحمت خود، حاجات نیازمندان را برآوردی.
11. خداوند فرمان دادو زنان این مژده را به مردم رساندند:
12. «پادشاهان و سپاهیان آنها می‌گریزند!»زنان در خانه‌های خود غنایمی را که به دست آورده‌اند، تقسیم می‌کنند.
13. آنانی که در آغل گوسفندان می‌خوابیدند، اکنون مانند کبوتری که بالهایش نقره‌ایو پرهایش طلایی است، آراسته شده‌اند.
14. خداوند متعال پادشاهان را مانند دانه‌های برفبر کوه صلمون پراکنده ساخت.
15. ای کوه با عظمت باشانو ای قلّه‌های بلند!
16. ای قلّه‌های بلند باشان،چرا با حسرت به کوهی که خدا آن را برای سکونت خود اختیار کرد،و مسکن ابدی او شد، می‌نگرید؟
17. خداوند با هزاران هزار ارّابهاز کوه سینا به جایگاه مقدّس خود آمد.