15. با سختی‌ها و مصیبت‌ها زندگی را برای من تلخ ساخته است.
16. رویم را به خاک مالید و دندانهایم را با سنگها شکست.
17. سعادت و سلامتی را از من گرفته است.
18. گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.»
19. وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.
20. همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.
21. امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم را به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم،
22. زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.
23. آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم است.
24. خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.
25. خداوند بر تمام کسانی‌که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است.
26. پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.
27. چه نیکوست که در هنگام جوانی صبر و تحمّل را بیاموزیم.
28. وقتی گرفتار مصیبتی از جانب خداوند می‌شویم، باید خاموش و تنها بنشینیم؛
29. و در حضور خداوند به خاک بیافتیم، شاید هنوز امیدی باقی باشد.
30. وقتی کسی بخواهد ما را بزند، صورت خود را جلو بیاوریم و وقتی به ما اهانت می‌کنند، تحمّل کنیم.
31. زیرا خداوند ما را برای همیشه ترک نمی‌کند.
32. هرچند خداوند غم و اندوه را بر سر ما بیاورد، ولی از روی محبّت سرشار خود بر ما رحمت خواهد کرد.
33. خداوند از غم و اندوه ما خشنود نمی‌گردد.
34. وقتی اسیران و ستمدیدگان ما پایمال می‌شوند؛
35. هنگامی‌که حقّی را که خدا به ما داده است، پایمال می‌گردد؛