1. بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد:
4. آن روز تاریک شود،خدا آن را به یاد نیاوردو نور در آن ندرخشد.
5. در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.
6. آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد،در خوشی با روزهای سال شریک نشود،و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.