1. کلام لموئیل پادشاه، پیغامی که مادرش به او تعلیم داد.
2. چه گویمای پسر من، چه گویمای پسر رحم من! و چه گویمای پسر نذرهای من!
3. قوت خود را به زنان مده، و نه طریقهای خویش را به آنچه باعث هلاکت پادشاهان است.
4. پادشاهان را نمی شایدای لموئیل، پادشاهان را نمی شاید که شراب بنوشند، و نه امیران را که مسکرات را بخواهند.
5. مبادا بنوشند و فرایض را فراموش کنند، وداوری جمیع ذلیلان را منحرف سازند.