30. Wie s iem aber kaam, wie arg däß dyr Wind gieng, wurd iem Angst, und er wär draufer untergangen. Daa schrir yr: "Helfio, Herr!"
31. Dyr Iesen gströckt sofort d Hand aus, naam n her und gsait zo iem: "Mein, du Feick, du; zwö haast n aau zweiflt?"
32. Und wie s eyn de Zilln eingstign warnd, glögt si dyr Wind.
33. D Jünger in dyr Zilln aber fielnd vor n Iesenn nider und gsagnd: "Waarhaftig, du bist dyr Gottessun!"
34. Sö fuernd aft eyn s Gstad zuehin und kaamend auf Gneserett.