3. I sorg dyrfür, däßß auf kainn Naachwuechs kemmtß, und schmeiß enk önn Mist von enkerne Opfertierer bei de Föster eyn d Ledschn. Aft raeumend s enk zamt dönn Mist aushin.
4. Dann gaatß is gneussn, däß +i daa dyrhinterstöck, yso däß mein Bund mit de Brender besteen bleibn kan, sait dyr Hörerherr.
5. Mein Bund mit n Brenddn gsollt iem Löbn und Frid bringen, und dös haan i iem aau göbn. Er gadient myr in Eerfarcht vor meinn Namen.
6. Er brang yn n Volk meinn Willn bei, wie ys si ghoert, und gverdraet daa nixn. Er gieng aus vollen Hertzn und aufrecht mit mir seinn Wög und hielt vil Menschn von n Sündignen ab.
7. Wenn ayn Priester prödigt, mueß s Hand und Fueß habn. Von iem erwartt myn, däß yr yn n Volk meinn Willn leern kan, weil yr ayn Bot von n Hörerherrn ist.
8. Ös aber seitß von n rechtn Wög abgwichen und habtß mit enkerner Leer aynn Hauffen Leut z Fall brungen. Meinn Bund mit n Brenddn habtß gschönddt, sait dyr Hörerherr.
9. Drum mach i enk bei n Volk zo n lösstn Drök, weilß nit meinn Willn taan habtß und dönn hindraet habtß vor n Volk, wieß is grad brauchtß.