7. Iewet droo i yn aynn Volk older Reich an, däß i s abbrich, niderreiß und zammhau.
8. Wenddt si aber dös Volk, yn dönn wo i droot haan, von seinn Übl ab, naacherd reut mi dös Unheil schoon wider aau, wo i dyrfür blicht ghaat haet.
9. Iewet sag i yn aynn Volk older Reich zue, däß i iem eyn d Hoeh hilf.
10. Tuet s aber aft öbbs, was i dick haan, und lustert s nit auf mi, naacherd reut mi dös Guete, wo i iem ganthaissn haan.
11. Und ietz richt yn de Judauer und Ruslhamer dös aus: Yso spricht dyr Herr: Also, i pfraitt ayn Unheil gögn enk vür und waiß aau schoon, wie. Aber ös kännttß non umkeern umbb enkern Übl und enk bössern!
12. Die aber gaand grad sagn: "Gee, laaß s guet sein! Mir wollnd ünser Freiheit und ünser Rue, und so boes dyrhinlöbn, wie s üns pässt!"
13. Dösswögn spricht dyr Trechtein: Fraagtß aynmaal unter de Dietn umaynand, ob myn öbbs Sölchers schoon ghoert haat! Also, dös ist y wirklich dyr Gipfl, was syr Isryheel daa glaistt haat.