2. Er gfüert mi rund umydum an de Gebainer vorbei; und daa saah i, wie vil däß in dyr Öbnet verstraeut laagnd. Ganz austrücklt warnd s.
3. Daa gfraagt yr mi: Menscherl, mainst, däß die Gebainer wider löbndig werdn künnend? Daa gantwort i: Also, Herr und Got, dös waisst grad du.
4. Daa gsait yr zo mir: Wendd di an die Gebainer und weissag ien: Ös austrückltn Gebainer, hoertß yn n Trechtein sein Wort!
5. Dös sait dyr Trechtein, mein Got, zo dene Gebainer: I gib enk wider aynn Geist ein, und aft werdtß löbndig.