1. Und non öbbs, Brüeder: Ös habtß ja glernt von üns, wieß löbn müesstß, däß s yn n Herrgot recht ist; und dös tuetß aau. In n Nam von n Iesenn aber bitt myr und erman myr enk: Ayn Weeng öbbs geet allweil non!
2. Ös wisstß ja, was füre Weisungen däß myr enk in n Auftrag von n Herrn Iesenn göbn habnd.
3. Dyr Herrgot will ja, däßß ös heilig löbtß. Dös haisst schoon aynmaal, däßß d Unzucht sein laasstß.
4. Dann mueß ayn Ieder von enk lernen, wie myn mit seinn Weib in aller Heiligkeit und Eerbarkeit verkeert.
5. Ös derfftß nit ainfach grad Begirdn auslöbn wie d Haidn, wo kainn Herrgot kennend.