1-3. Rwy’n caru Duw am iddo ef,Pan waeddais, wrando ar fy llef.Amdanaf yr oedd ing yn cauA chlymau angau yn tynhau.
10-11. Yr oeddwn gynt ar lan y bedd,A chystudd trwm yn hagru ’ngwedd;Ac meddwn wrthyf fi fy hun,“Twyllodrus ydyw cymorth dyn”.
12-13. Pa beth a dalaf fi yn awrI Dduw am ei haelioni mawr?Mi godaf gwpan fy iachâdA galw’i enw mewn coffâd.
14-15. Mi dalaf f’addunedau i DduwYng ngŵydd ei bobl oll. Nid ywMarwolaeth ei ffyddloniaid efYn fater bach i Dduw y nef.