5. “Gwae fi, fy mhlentyn, imi adael iti fynd, ti oleuni fy llygaid.”
6. Ond meddai Tobit wrthi, “Bydd dawel, fy chwaer, a phaid â phoeni. Y mae'n holliach. Y tebyg yw i ryw rwystr ddod ar ei ffordd. Gallwn ymddiried yn y gŵr sy'n gydymaith iddo, ac yntau'n un o'n tylwyth. Paid â gofidio amdano, fy chwaer; bydd yma cyn pen dim.”
7. Ond atebodd hithau, “Gad lonydd imi, a phaid â'm twyllo. Y mae hi ar ben ar fy machgen.” A daeth yn arfer ganddi ruthro allan gyda dyfodiad pob dydd i gadw llygad ar y ffordd yr aeth ei mab ar hyd-ddi. Ni fyddai'n cymryd sylw o neb. Yna wedi machlud haul byddai'n dod i'r tŷ ac yn galaru ac wylo ar hyd y nos, heb gysgu dim.Daeth y wledd bythefnos, yr oedd Ragwel wedi ei haddo ar lw i ddathlu priodas ei ferch, i ben, ac yna aeth Tobias ato a gofyn, “Gad imi ymadael, oherwydd y mae'n siŵr gennyf nad yw fy nhad a'm mam yn disgwyl fy ngweld i byth eto. Rwy'n ymbil arnat, felly, fy nhad, fy esgusodi, er mwyn imi ddychwelyd at fy nhad fy hun; rwyf eisoes wedi dweud wrthyt am ei gyflwr pan ymadewais ag ef.”