35. Daliodd y tenantiaid ei weision; curasant un, a lladd un arall a llabyddio un arall.
36. Anfonodd drachefn weision eraill, mwy ohonynt na'r rhai cyntaf, a gwnaeth y tenantiaid yr un modd â hwy.
37. Yn y diwedd anfonodd atynt ei fab, gan ddweud, ‘Fe barchant fy mab.’
38. Ond pan welodd y tenantiaid y mab dywedasant wrth ei gilydd, ‘Hwn yw'r etifedd; dewch, lladdwn ef, a meddiannwn ei etifeddiaeth.’
39. A chymerasant ef, a'i fwrw allan o'r winllan, a'i ladd.
40. Felly pan ddaw perchen y winllan, beth a wna i'r tenantiaid hynny?”
41. “Fe lwyr ddifetha'r dyhirod,” meddent wrtho, “a gosod y winllan i denantiaid eraill, rhai fydd yn rhoi'r ffrwythau iddo yn eu tymhorau.”