6. Ang Dios ang naghimo sa iyang kaugalingong puloy-anan sa langit. Ug siya ang naghimo sa kawanangan sa ibabaw sa yuta. Siya ang nagatigom sa tubig sa dagat ngadto sa mga panganod ug ginabubo niya kini ingon nga ulan diha sa yuta. Ang iyang ngalan mao ang Ginoo.”
7. Miingon ang Ginoo, “Sama ra sa mga taga-Etiopia ang pagtan-aw ko kaninyo nga mga Israelinhon. Tinuod nga gipagawas ko kamo gikan sa Ehipto, apan gipagawas ko usab ang mga Filistinhon sa Caftor, ug ang mga Arameanhon gipagawas ko sa Kir.
8. Ako, ang Ginoong Dios, nagapaniid sa inyong daotan nga gingharian, ug wagtangon ko kamo sa kalibotan. Apan dili ko laglagon sa hingpit ang mga kaliwat ni Jacob. Ako, ang Ginoo, ang nag-ingon niini.
9. Tan-awa! Magmando ako; ayagon ko kamo nga katawhan sa Israel uban sa tanang nasod. Ug sama sa pag-ayag ug trigo, wala gayoy bato nga mahulog sa yuta. Ilain ko ang mga daotan kaninyo,
10. ug mamatay silang tanan sa gira. Kini sila mao kadtong nagaingon nga wala kunoy daotang mahitabo kanila.”
11. Mipadayon pa pag-ingon ang Ginoo, “Nianang adlawa tukoron ko pag-usab ang gingharian ni David nga sa pagkakaron daw usa ka payag nga nalumpag. Ayohon ko ang mga bahin niini nga naguba. Tukoron ko kini pag-usab ug ibalik ko kini sama kaniadto,
12. aron masakop sa mga Israelinhon ang nahibilin nga yuta sa Edom ug ang uban pang mga nasod nga akong gipanag-iya. Ako, ang Ginoo, ang nag-ingon niini ug buhaton ko gayod kini.”